Als ik dan aan de WEG durfde te denken, had ik de weg naar de WEG niet bedacht zoals het uiteindelijk gegaan is. De weg er heen niet en het resultaat niet. Er is veel kritiek vooraf geweest. Sommige opmerkingen hebben mij gestoken. Er zijn berichten geplaatst die ik persoonlijk respectloos vind. Naar Joyce en mij, maar vooral naar onze coach, team, federatie, trainer en eigenaar. Mensen praten uit onwetendheid en speculeren…
Ik hou van de sport en geef om de paarden die ik rij. Wij gaan voor het beste resultaat maar niet ten koste van het paard. Mijn verwachting was te hoog te hopen dat er inmiddels misschien wat vertrouwen zou zijn. Ik zal niet zeggen dat ik ervaren ben, maar er staat altijd een goed team om ons heen en wij proberen toch al een aantal kampioenschappen met redelijke resultaten thuis te komen. Ik heb geen moment getwijfeld of spijt gehad. Het ‘’als het maar goed gaat’’ gevoel werd wel steeds sterker… Sh. Abdulla Bin Faisal Bin Saqr Al Qassimi en Anzac Mehmood vertrouwden hun beste paarden aan Nederland toe. Ik ben ongelofelijk dankbaar dat ik Laiza de Jalima heb mogen leren kennen en met haar heb kunnen werken. De merrie heeft bijzondere dingen voor mij gedaan en Nederland een medaille gebracht.
Ik heb een fantastisch kampioenschap gehad. Het parcours was zwaar en niet altijd even gemakkelijk, maar op een aantal dingen na, heb ik het als heel WK-waardig ervaren. Ik denk wel, dat ik één van de weinigen ben die het parcours op zijn mooist heeft gezien. We reden redelijk vooraan, alleen of in een kleine groep. Sommige stukken waren extreem slecht maar bij ons waren er slechts enkele paardenvoetjes overheen geweest… Het was een parcours waar je niet alleen met een fit paard aan de start moest komen, maar ook een paard dat goed aan de hulpen is. Het was een parcours waar je elke meter een keuze moest maken. Er zaten gevaarlijke stukken in, maar met Laiza heb ik daar geen last van gehad.
Zo heb ik de WEG 2014 in Sartilly beleefd:
Het startschot valt en Laiza vertrekt langs de buitenkant. De start is niet gemakkelijk de startbaan is maar kort. Laiza is fanatiek maar laat zich perfect sturen. We rijden vooraan maar de kop is al niet meer te zien. Links en rechts stuiven ongecontroleerde paarden langs ons heen. Zelfs een paard zonder ruiter. De eerste ronde is overleven. Ik sta ik mijn beugels en heb de teugels stevig vast. De zon is net op, maar in het bos met de dampende paarden zie je niets. Geen moment kan je je concentratie verliezen. Bochten links, rechts, helling op, helling af, straat over weiland in. Laiza trekt niet en doet alles heel beheerst.
De vet-gate in gaat vloeiend. In de rust maakt Laiza de dienst uit. Het staat vol met mensen. Een beetje onwennig is het wel. Laiza trekt zich er niets van aan en neemt iedereen die haar vast heeft mee.
De tweede ronde is veel modder voorspeld. Laiza galoppeert dapper waar kan en is bijzonder handig in de hellingen naar beneden. Het valt mij goed mee, die modder… De eerste tien kilometers gaan prima en het tempo is vrij hoog. Er komen paarden achterop rijden en we gaan een sompige weide in, de modder is nu begonnen. Het is hard werken voor de paarden. We rijden samen met onder andere de grote paarden van Bahrein en de UAE… Ik weet dat ik die paarden heb staan bekijken met Laiza aan de hand de dag ervoor, en gedacht heb; ‘’wat een beesten… ze zijn enorm!’’. Laiza ploetert, haar benen glibberen weg en de modder zuigt. De grote paarden hebben er duidelijk minder moeite mee en stampen erdoor als of het niets is. Laiza trekt er niet aan om bij te blijven en ik durf haar niet pushen. Eerst zorgen dat we hier heel uit komen.
Ook het tweede rondje hebben we gered. Laiza staat er goed bij. We zijn een ijzer verloren, maar Laiza heeft er niet onder geleden. Wel zijn we gezakt in het klassement…
Laiza is klaar voor de 3e ronde. Het rondje waar we het strand op gaan. Ze staat te trappelen voor de start en vertrekt met haar oortjes naar voren. We gaan alleen weg en hebben een groepje voor ons op 7 minuten. Laiza galoppeert en is fris! Voor we het strand naderen zijn we samen. Het strand opgaan is indrukwekkend. Het staat vol met mensen en de afdaling naar beneden is flink. Het galopperen op het strand is heerlijk. De paarden briesen en zijn ontspannen.
De vetgate in gaat weer goed. Hersteltijd is van alle paarden langer. Ondanks dat deze ronde mooi was, was het wel pittig. Ook Laiza heeft iets langer nodig, maar er wordt nu ook geen enkel risico genomen. Zonder problemen komt ze er door en we mogen ons klaar maken voor de volgende ronde. In de rust lezen we de uitslagenlijsten waar we op kunnen lezen dat we een vierde positie hebben. Tot twee keer daarna wordt de lijst ververst en uiteindelijk mogen wij vertrekken als tweede.
Alsof ze nog niets gedaan heeft vertrekt Laiza weer vlot. We zijn alleen, en blijven alleen. Er wordt niet meer bij gereden en het gat met nummer één is groot. We galopperen tussen de landerijen en in de verte zie ik de helikopter die de nummer één volgt… We zijn er ver vandaan. We mogen weer het strand op. Beiden zijn we iets wat onder de indruk van de vele mensen op het strand. Zo alleen hebben we wel heel veel bekijks… Ook Laiza moet er echt van kijken, maar galoppeert dapper langs de waterrand. Na het strand zijn de waterbakken en Laiza maakt er graag gebruik van. Als we het volgende groompunt naderen, is het net of we gaan finishen. Ongelofelijk veel mensen en de luidspreker spreekt enthousiast. Laiza vliegt en voelt fantastisch.
Alleen is wel echt alleen, en alleen komen we de vet-gate binnen. Zoveel deelnemers, en toch zitten we in een groot gat. Laiza is dapper en voelt nog heel goed. Klaarmaken voor de laatste ronde, wetende dat we een zilveren positie hebben…
Laiza vertrekt, natuurlijk in galop. De ronde is mooi, maar het stuk op het strand is goed zwaar. Ploeteren door het mulle zand is niet gemakkelijk als je al de hele dag aan het lopen bent. Ik vind het ergens ook niet eerlijk dat we hier nog overheen moeten. Ik laat Laiza doen en ze kiest voor een klein drafje afgewisseld met stappen. Als we het strand af zijn galoppeert ze weer aan. Het begint flink te waaien en te regenen als we een weiland opkomen. Laiza haar oortjes liggen naar achteren en haar kopje is naar beneden. Haar billen komen er flink onder, als of ze zegt; nu ben ik er klaar mee! En Laiza vliegt haar laatste groompunt uit. Ze galoppeert, we zijn er bijna. Bijna betekend nu veel, bijna een einde aan de 160km, bijna een einde aan de race met Laiza, bijna een einde aan de super leuke tijd die we samen hebben gehad, bijna een finish op de WEG… Bijna is het een herinnering…
De beste merrie van de wereld; klein, dapper, prachtige grote ogen en spierwit… Haar hoofdje is perfect gevormd en met haar oren kan ze spreken. Ze houdt van de mensen die voor haar zorgen. Ze is lief, maar vraag haar dingen en leg haar niets op. Ze gaat voor je door het vuur maar alleen als dit wederzijds is. Ze deed het met mij, maar liep voor hun… Ik ken haar niet lang, eigenlijk zelfs maar kort. Het is lang genoeg om te weten dat ze niet zomaar een merrie is. Ze nam mij mee, honderd zestig kilometer lang. Laiza is speciaal, niet om haar resultaten, maar om hoe ze is. En dát heeft ze de hele wereld laten zien!
Ik ben trots op Laiza, ze deed zoveel in zo’n korte tijd voor mij, voor iedereen. Deze race was ik slechts de ruiter, individueel zilver maar met een super team bereikt!
Sh. Abdulla Bin Faisal, eigenaar van Laiza de Jalima. Van het begin tot het einde coachte hij mij door de wedstrijd heen. Hij kent zijn paard, en weet wat ze kan. Zonder zijn woorden hadden we deze prestatie niet behaald. Ik voel mij vereerd dat ik met zijn merrie een combinatie mocht vormen.
Anzac Mehmood, trainer van Laiza de Jalima, staat samen met zijn team dag en nacht klaar voor haar. De liefde voor zijn paarden is misschien wel het geheim van dit succes.
Emile Docquier, coach NL endurance team, geeft de endurance sport in Nederland een enorme boost. Hij draagt kennis over. Gaf mij kansen, en Eomer. Zonder Eomer had ik hier niet geweest.
Kristel Van den Abeele, waar ik alles van leer en een voorbeeld is. Zij vertrouwde mij haar beste paarden toe waar ik de ervaring mee op gedaan heb om deze prestatie neer te kunnen zetten.
De KNHS, Nederlandse federatie, die achter ons staat en ons blijft vertrouwen.
Familie Donnais, lieten mij hun Ouadji rijden op het test event vorig jaar. Ik leerde het parcours kennen. Het hielp mij keuzes maken in deze race.
En natuurlijk mijn team die heel de wereld voor mij overvliegt om te gooien met water.
Zilver & Best Condition WEG 2014 Sartilly.
Laiza de Jalima…
